जीवन कुनै बन्द ग्रन्थ होइन,
बरु निरन्तर खुलिरहने पाण्डुलिपि हो।
हामी प्रत्येक क्षणले एउटा अक्षर,
प्रत्येक अनुभवले एउटा पाना कोरिरहेका हुन्छौँ।

हामी भित्रका अध्यायहरू अधूरा हुन सक्छन्,
तर ती अधूरापन नै यात्राको गहिराइ हुन्।
पुस्तकको सार कुनै एक खण्डमा सीमित हुँदैन,
किनकि बाँकी पानाहरू हामीले नै लेख्न बाँकी छ।

हाम्रा सपनाहरू टुट्न सक्छन्,
तर टुटनले नयाँ निर्माणको बाटो देखाउँछ।
हाम्रा आँसुहरू कहिल्यै पराजय होइनन्,
बरु गहिरो अनुभूतिको भाषा हुन्—
जसले भोलिका पानामा आशाको हरफ जन्माउँछन्।

हामीले विगतलाई सम्झनाको रुपमा बोकेका छौँ,
तर भविष्यलाई आशाले लेख्नै पर्छ।
स्मृति छायाँ जस्तो भए पनि
विश्वासको घाम उदाएपछि
छायाले आफैंलाई हराउँछ।

यसैले, विगत सम्झनाको लागि मात्र हो,
वर्तमान लेख्नको लागि हो,
र भविष्य अझै लेखिन बाँकी पुस्तक हो।
त्यो पुस्तकलाई पूर्णता दिने अधिकार र जिम्मेवारी
हाम्रै हातमा छ।